Van 35 graden naar sneeuw

De Furnace Creek camping is nogal basic. Zo is er een wc, drinkwater en dumpstation, maar geen douche beschikbaar. Ik was mijn haar daarom maar in de wasbak. Dezelfde wasbak waar ik gisteren een handwasje in heb gedaan.
Morris is intussen weer in slaap gevallen. David en ik ontbijten aan de picknicktafel heerlijk in de ochtendzon. Het belooft wederom een warme dag te worden, maar voor nu is het nog prima te doen. David ruimt af en doet de afwas. Ik vouw de was op en kleed Morris aan. We zijn er weer klaar voor.

Vandaag rijden we dwars door Death Valley richting Mono Lake. We stoppen eerst bij Mesquite Flat Sand Dunes. Het is een gigantische vlakte van zandduinen. Wij zien slechts het begin ervan. We lopen er een stukje in en maken wat foto's. Onderweg terug naar de camper komen we een aantal Aziaten tegen. Ze zien Morris en raken helemaal enthousiast. Zoals altijd lacht ie vrolijk terug. De jonge meid maakt een foto van hem met der telefoon. En oma wil hem dolgraag vasthouden. Daar beginnen we niet aan. Morris is geen speelgoed waar iedereen even mee mag spelen.

We gaan weer verder want het is nog een lange rit naar Mono Lake. Onderweg zien we meerdere malen een Kit Fox staan. Dat is nog eens leuk na dagelijks herten en eekhoorns te zien. Ze staan in het streepje schaduw van een verkeersbord. Meer schaduw dan dat vind je hier niet. Voor vanavond hebben we nog geen camping geregeld. Dat is maar goed ook. De prachtige Tioga Pass Road (120 south) die ons morgen naar Yosemite National Park zou brengen, is namelijk dicht vanwege de sneeuwval de afgelopen dagen. De tweede snelweg richting het zuiden is helaas ook dicht. Nummer drie is wel open. Dat betekent inmiddels heel wat miles omrijden. Vandaag rijden we daarom alvast maar wat verder door dan gepland.

Inmiddels zijn we aangekomen bij het indrukwekkend mooie Mono Lake. Een bergpas brengt ons er naartoe. Er staat geen wind en de late middagzon staat op het meer. Dat samen zorgt voor een prachtig tafereel: de bergen weerspiegelen in het water en kleuren roze. We parkeren de camper en wandelen een stukje door het South Tufa Area richting het water. Het is meer is 2,5 keer zo zout als de zee, heeft een hoog gehalte baksoda en dus een veel hogere dichtheid dan de meeste wateren. Je blijft dan ook makkelijk drijven. Sterker nog, het is erg moeilijk om onder water te duiken. De Tufa's in en om het water zijn een soort zoutpilaren in alle vormen en formaties bijelkaar. Met de laagstaande zon is het een prachtig gezicht!

En nu op naar een camping in de buurt van de 89, de eerste snelweg richting het zuiden die wél open is. We besluiten een KOA te pakken, Kampgrounds of America. Een commerciële camping met allerlei faciliteiten zoals een douche, wifi en wasserette. Dat laatste komt goed van pas want Morris heeft intussen alles onder gepoept: het loopt uit z'n romper, langs z'n benen, door z'n lange broek zo in de autostoel. Tijdens het verschonen ligt ie geen seconde stil. Inmiddels zit ie met z'n sokken erin en trapt daarmee vrolijk tegen papa's broek! Voor vandaag is het te laat, vannacht maar weken in de wasbak en morgenochtend voor het ontbijt de wasserette opzoeken. Nu ik wifi heb, zet ik nog een reisverhaal en wat foto's op m'n reislog voordat we gaan slapen. Slaap lekker en tot morgen!